Scared to death of dying

Not quite sure how other people feel about death, but to me I think the fear of it is paralyzing at times, I freeze, gasp for breath and instantaneously feel my heart go into tachycardia. Lately I've been hearing horrid stories left and right, it seems everyone around me has something or other, or a friend with something or other and the chances of survival vary from huge to very slim.

Now according to statistics, the way to lead a healthy life, is plenty of exercise and nutritious food. This will decrease the risk of illnesses. I do not consider myself to lead the healthiest of lives...then again, most of the people I see affected seem to be the healthiest ones around; thin, athletic, healthy eaters, sporty etc. It leaves me with great fear, for; 'if they get ill, then I surely will ... (should)'...

No one knows when it's their day to 'depart', but somehow I feel more comfortable not thinking about it either. Head in the sand therapy. What you don't know won't harm you so to speak.

Today once again I received bad news, this time a young person with cancer, her chances...next to none. When you're young it tends to hit you harder, more aggressive and ruthlessly takes over leaving you without a fighting chance. Medicine will try it's hardest to beat it, but too often, in these cases, we find that it only extends the suffering. Still, those going through it seem to help those of us that will be left behind here, by showing their bravery and strength, each and everyone of them with a glow of supernatural light in their eyes. A spiritual strength that occurs only when the body is weakened. This phenomenon amazes me.

Often I have wondered what it would do to me, to find out I was (terminally) ill. The thought alone, creates panic and fear. Maybe I'm not sure if I would find that strength within me or maybe I'm afraid of the pain it may cause others, like my children. A combined feeling of 'what if I never see them grow up' and 'if I die now, they're too young to remember me'. A frightening thought either way.

I guess the trick is to find the fine line...where you look after your body as well as you can, and are sensible enough to go through regular check ups, without exaggeratedly worrying about them. And even when you do all this, there seems to be a 'script' already written, for sometimes, so very unforeseen to us, we find ourselves or someone else entering the turmoil of, for example cancer, without a single shield of protection or warning.

And then when push comes to shove, it turns out that however cliche, death is a part of life, and no one has yet managed to play hooky.
 It's time for me to learn how to deal with this, if not for the sake of myself, for the sake of others, who I will help more by fearing less and mentally I will be able to handle it better if I don't let it affect me to the bone. Until it's my turn...and I pray that if and when that day comes, I too find that strength to pull me through, whatever the outcome.

So live today, like there is no tomorrow, and with that note, I'd like to end this blog of thought and dedicate it to all my friends and friends of friends, who today, tomorrow and in days to come will have to do just that. Be brave.

Solliciteren naar een baan-tje

Goed, na twaalf jaar 'kont-zitten' (ja-ja, in de werkende-volksmond is dat de term die best het moederschap lijkt te typeren...), wil ik mezelf weer eens op de arbeidsmarkt werpen. Wat een sensatie zeg, 20 jaar na dato tussen de rommel, die ik ECHT van plan was om op een regenachtige dag tussen de bedrijven door te sorteren, op zoek te gaan naar mijn behaalde diploma's. Geen flauw idee waar ik die in vredesnaam heb weggemoffeld. Heb ik ze nog wel, en wat voor waarde hebben ze nu eigenlijk nog ?! Ondertussen merk ik dat ik ongelooflijk veel van die (onzinnige)  feiten eigenlijk amper nodig heb gehad, en dat ik ook weer heel veel nuttigs heb geleerd door gewoon 'vallen en opstaan', maar nu, nu gaat het er weer even om wat ik toen kon....waar ik toen zo hard voor geleerd heb, en wat mij uiteindelijk dat mooie fijne papiertje genaamd diploma heeft bezorgd. Zoeken dus...

Jemig, waar begint een mens na twaalf jaar in hemelsnaam te zoeken naar werk ?! Ondertussen weet je ook wel erg goed wat je wel en niet leuk vindt in dit leven, dus sommige dingen vallen automatisch ofwel systematisch af....Ook ben je geen pittige twintiger meer in een kort rokje met cellulite vrije benen, maar een degelijk gevormde veertiger (of bijna veertiger) die blij is als het knoopje van de jeansbroek 's morgens dicht gaat, en officieel niet meer de deur uit kan zonder een klein, (laten we niet overdrijven) laagje make up...!!

Daar ga je dan als dappere Do Do, tussen de jonge meute, vol enthousiasme, moed en motivatie want dat huist zeker in dit mature lijf !! Op weg naar de allereerste sollicitatie. Een vroege afsrpraak, heel modern per mail en telefoon geregeld om de functie van 'redactrice' te bemachtigen. Gekleed in gepast ornaat, parkeer ik mijn auto om de hoek, en loop ik lekker door de frisse ochtend lucht naar het kantoor waar ik moet zijn. Er is geen bel, dus ben ik zo vrij om gewoon binnen te stappen. Nu weet ik, dat ik al twaalf jaar lang, niet echt meer op 'kantoren' kom, maar dat ze nu nog zo'n ruimte versieren met twee treurige potplanten die er waarschijnlijk al even veel jaren staan te verpieteren, verbaasde mij enigszins. De rest was kaal, koud en oud. Goed begin dus.

Ik was vroeg, dus ik mocht nog even op een stoeltje wachten op een op z'n minst, vreemd uitziend, mannetje dat mij zou interviewen. Ik werd naar een klein kamertje geleid, waar ik de verf van het plafond zag bladeren, en heb mezelf toen keurig voorgesteld. Alle papieren werden erbij gepakt en vervolgens bleek dat het mannetje dacht dat ik er voor een ander baantje zat. Na een correctie van mijn kant konden we weer verder. Ik was benieuwd naar waar ik terecht was gekomen aangezien ik op internet niets over dit bedrijf had kunnen vinden, dus vroeg ik belangstellend naar hun activiteiten, naar mijn functie en vooral ook naar de daar bijbehorende verwachtingen.

Ik had me op zeer veel voorbereid, maar niet op zijn antwoord, het rare meneertje begon te tieren, en draaide meerdere keren ongemakkelijk met zijn 'kont' op zijn stoel...ik stond perplex. Was het nu echt zo 'uit de tijd' om te vragen wat mijn baantje zou inhouden ?! Het bleek uiteindelijk, na zijn vreemde uitbarsting, te gaan om een flora en fauna brochure, waar de nodige adverteerders voor gezocht moesten worden, omdat anders mijn salaris niet betaald zou kunnen worden. Ik wist het direct, wegwezen hier, maar eerst moest ik een uitweg vinden om het netjes af te handelen, want zo ben ik nu éénmaal. Die kans kreeg ik.
Zoals ik afgeknapt was op het interieur en het vreemde gedrag van deze man, was hij denk ik afgeknapt op mijn Nederlandse accent, dus besloot hij maar te melden dat ik hele websites moest kunnen opzetten en maken, naast nog een paar zeer dubieuze andere taken. Nu ben ik al jaren uit de roulatie, maar redactie werk is geen volledige website maken (bij mijn weten); wel een soort 'inrichten', layouts verzinnen, foto's en artikels goed weten te plaatsen, teksten schrijven en zorgen dat alles goed gecoördineerd wordt om vervolgens een prachtige (in dit geval niet dus...) folder te drukken . Ik greep mijn kans en zei heel 'blond' ...'oh,maar meneer, dat  kan ik echt niet hoor, zo'n website maken....ik vrees dat ik dan niet de aangewezen persoon ben voor dit werk, het spijt me, en ik wens u veel succes met het vinden van iemand anders.' Mijn ogen vielen op het stapeltje papier dat hij onder mijn cv had liggen, en toen voegde ik nog aan mijn relaas toe, dat hij vast een geschikte kandidaat zou vinden in die dikke stapel sollicitaties. Hij keek me geërgerd aan, gaf me een hand en bitsig wenste hij me nog veel succes met het vinden van een baan. Ik zou mezelf niet zijn geweest als ik niet super vrolijk en positief zou hebben gezegd, 'dank u meneer, dat gaat mij zeker lukken' !!! ;-)

Opgelucht verliet ik dat muffe kantoor en terwijl ik naar mijn auto liep en weer frisse lucht kon inademen, bedacht ik mij dat het toch wel erg typisch was dat dit MIJ toch weer moest overkomen, mijn leven blijkt iedere dag weer een grote verrassing, en het kwartiertje schaterlachen dat zich nadien voordeed in de privacy van mijn eigen auto, moet de mensen die mij voorbij zagen rijden ook een vrolijke dag bezorgd hebben.